Naar aanleiding van veelgestelde vragen omtrent de regels die wij dichters onszelf opleggen bij het voordragen van poëzie, voeg ik bij deze tekst, te beschouwen als manifest, enkele criteria toe.

 

• Verengde vormen van dogma’s zijn welkom, maar wel zonder rijm of reden.
• Vliegenvangers — dit verstaan we onder opvallende, op het eerste zicht aantrekkelijke, maar gevaarlijke metaforen — zijn enkel daar waar nodig op te hangen.
• Muggen moeten muggen blijven, tenzij het dogmamuggen zijn, waarvoor in dat geval wordt verwezen naar punt 1 in dit manifest.
• Moord wordt vanaf heden niet meer toegestaan.
• Kannibalisme wordt getolereerd, tenzij voorafgegaan aan moord.
• Gezelligheid en andere taalkundige eenhoorns worden niet vertaald, tenzij vrij.
• Vrijheid wordt woord per woord, letter per letter exact vertaald, uitsluitend zoals het er staat en volgens de regels van de kunst.
• Kunst wordt doodgezwegen.
• Dood wordt kunst.
• Zwijgen wordt luidop vervoegd, tenzij het over kunst gaat.
• Taalspelletjes en andere spielerei zijn strafbaar.
• Rebelse acties maken de clou, tenzij er geen is.

 

Om dit laatste criterium — en bijgevolg het hele manifest — nader toe te lichten, stel ik de volgende vraag, met bijpassend, verhelderend antwoord:

Q: Beschrijf jezelf in drie woorden.
A: Ik ben een rebel.

 

 – Hidde Moens

Volgens recent wetenschappelijk onderzoek en vooral volgens de kranten die ik lees, is het tijdperk van de mens eindelijk aangebroken. Voorheen was het dus een tijdperk van iets anders.

Hoe baken je zoiets af? Ik begrijp dat er wellicht verschillende soorten bodemonderzoeken en koolstofdateringen aan zo’n conclusie voorafgaan, maar desondanks kan ik met geen enkel deel van mijn dierlijk brein bij de gedachte dat je iets waarvan je zelf deel uitmaakt, je op een geheel objectieve manier kan benoemen. Mijn menselijk brein zegt dan weer dat we tot alles in staat zijn, niettemin tot het beëindigen van dit recent aangebroken tijdperk. En hoe glorieus is het al niet geweest! Maar goed, met of zonder de mens, de wereld is niet perfect.

 

Voor jou word ik wie je wil

Maak me klaar

Zet me aan

Verzet je

Verzetje

Samen verzet je meer dan alleen

Perfect samen zijn is dus het antropoceen

Samen perfect, iedereen streven, neen,

Iedereen samen streven naar

Minder verzetjes.

 

Mijn idee van een ware en duurzame utopie is geen wereld vol perfecte mensen, maar een wereld vol imperfecte mensen die durven toegeven dat ze niet perfect zijn. Een wereld vol mensen met een gezonde dosis zelfspot. De zelfspotlight is een gat in de markt.

– Hidde Moens

Krom je naar me toe
Lieg me geil
Blaas me blozend
leven in een
beter weten in

en stort je
volledig
en introvert
op mij

Zwijg me dan stil
en blijf er bij
Bij de zaak

Het zaakje
Niet megalomaan doen

Verduveld stille voorwoorden
nemen
de plaats in van de plaatsing van
verduvelde muziek

De stilte tussen de muziek zegt meer dan het lawaai

Dus, liefje,
leef me in die stilte in
Zodat ik ook zonder woorden
jou bezing

– Hidde Moens

Ik wil niet vrij zijn
maar vrijer.

De hele tijd,
overal,
met jou.

Slechts een trapje hoger
zou ons echter
overtreffend maken.

Dat is ok
want zo hebben we
nog iets om naar uit te kijken.

– Hidde Moens

Op een vermoedelijke vrijdag vergeet ik
mezelf weer even. Er ligt nochtans veel
dorre afleiding op de loer en zelfs
noodzakelijke taken laat ik vallen, want
vermoedelijk verging de wereld, op een vrijdag.

Toeval of niet? Ik geloof al lang niet meer in het lot.

Misschien hebben de Maya’s gewoon de zoveelste verjaardag van de uitvinding van het weekend voorspeld.

Voor mij is er niks veranderd.

Hooguit wil ik wederom nog steeds –
geprikkeld door een albatros, vermomd als plastic zakje
en een weekdier in porselein, zo kan het er ook nog zijn.
En zo enkel zal het blijven –
een geëngageerd gedicht schrijven in schaduwgroene inkt.
Maar laat ik deze opnieuw opgelopen kalverliefdheid op de proef stellen
en het nog even uitstellen.

Sommige zaken wachten beter tot de illusie
van het weekend de alledaagsheid van de banken
spoelt en in eb vloedig vernauwt tot een berg op zee,
waar die albatros haar nest heeft en weekenddieren
hun behoefte doen in porseleinen schelpen.

En op een vermoedelijke vrijdag zal ik haar zeggen:
‘Gij zijt mijn ogen. Ik zal uw goed hart zijn.’
En ze zal niet meer weten wat ik daarmee bedoel.

– Hidde Moens